Humor in de zuivelreclame als afleider van dierenleed
We kennen allemaal
de "grappige" tv-reclame waarin
zuivelproducten worden gepromoot.
Peer Mancini met Boerenland zuivel
(Campina Melkunie) met koe, die waterskiër
is; meerijdt in de zijspan; een trekker
bestuurt; een "bommetje" maakt
in het zwembad; knaagt op bot; haar bot
opgraaft.
Mona Zuivel (Mijn man werkt bij Mona
en maakt nieuwe toetjes).
Cora van Mora (met Mijnheer de Man).
Wij van Remia, ja? (2 laboranten die
fritessaus promoten).
Gemeenschappelijk
in deze spotjes is de vorm van humor. Deze
humor heeft meestal een vast stramien. Een
houterige meneer (symbool voor de saaie bedrijfstak)
wordt op de hak genomen door spitsvondige
man of vrouw. Liefst een typetje dat vaak
geïmiteerd zal worden.
De opzet van de humor is naamsbekendheid van
het merk en het product en om de aandacht
af te houden van de werkelijkheid van uitbuiting
van het dier. De beoogde associatie die bij
de kijker wordt opgeroepen is dat fabrikanten
die gevoel voor humor hebben geen onverantwoorde
dingen doen. Het is ook een poging van de
reclamemakers van afstand houden tot het product,
waar zij persoonlijk zelf waarschijnlijk niet achter staan.
Allemaal zijn ze zogenaamd bezorgd om het
milieu en met die zorg willen ze scoren, over
eventueel dierenleed wordt angstvallig niet
gesproken. Deze brutaliteit is zelfs soms
zo sterk dat in twee zinnen volledig tegengestelde
beweringen achter elkaar worden gedaan. Bijvoorbeeld
de promoters van de attractieparken, waarin
je van onderaf de oceaanbewoners kunt observeren,
beweren dat zij het park hebben gemaakt om
het milieu te sparen. In een volgende zin
vertellen ze doodleuk dat er lampen gebruikt
worden die 2x zoveel stroom verbruiken als
de lampen die een voetbalveld verlichten!
De reclame van de Melkunie gaat zelfs zo ver dat de aspecten,
waaruit het dierenleed bestaat, worden omgezet
in grappig bedoelde elementen. In het reclamefilmpje
van de Melkunie wordt de koe gepresenteerd
als een dier dat 's ochtends bij het eerste
hanegekraai staat te trappelen om naar buiten
te rennen om melk te gaan maken. Vervolgens
ligt de koe rustig de gehele dag te herkauwen.
Op deze wijze wordt het geweten van de consument
gesust. "Niets aan de hand, de koe doet
het graag en heeft een luizeleventje".
De consument weet vaag dat het dier wel wordt
uitgebuit, maar via de humor wordt deze onrust
omgezet in geruststelling.
De koe van tegenwoordig leeft het leven van
iemand die traint om topsporter te worden.
Hoewel zij zeker 20 jaar kan worden,
is de koe van nu, na 3 jaar achtereen
een kalf te hebben gehad, op 4- of 5-jarige
leeftijd uitgemolken. Zij wordt zoveel mogelijk binnen gehouden omdat buiten in de wei het voer nauwelijks
kan worden beïnvloed, zodat de maximale productie niet wordt gehaald.
De gewetenloosheid van de moderne reclamemaker gaat zelfs zo ver dat domweg alles wordt omgedraaid: ongezond wordt gezond genoemd, milieuvervuiling wordt duurzaam. Melk mag tot 15 dagen dagvers worden genoemd en weidemelk is afkomstig van koeien die nauwelijks tijd in de wei doorbrengen. De consument wordt vervreemd van de producent. Zie
ook speciesistische
humor en het dierenbeeld
van kinderen.
Een klacht wegens strijd met de goede smaak
en fatsoen kan worden gestuurd aan:
Stichting Reclame Code
Paasheuvelweg 15
1105 BE Amsterdam Z.O.
Humor die we wel waarderen wordt op deze pagina beschreven.
Gemeenschappelijk
in deze spotjes is de vorm van humor. Deze
humor heeft meestal een vast stramien. Een
houterige meneer (symbool voor de saaie bedrijfstak)
wordt op de hak genomen door spitsvondige
man of vrouw. Liefst een typetje dat vaak
geïmiteerd zal worden.
De opzet van de humor is naamsbekendheid van
het merk en het product en om de aandacht
af te houden van de werkelijkheid van uitbuiting
van het dier. De beoogde associatie die bij
de kijker wordt opgeroepen is dat fabrikanten
die gevoel voor humor hebben geen onverantwoorde
dingen doen. Het is ook een poging van de
reclamemakers van afstand houden tot het product,
waar zij persoonlijk zelf waarschijnlijk niet achter staan.
Allemaal zijn ze zogenaamd bezorgd om het
milieu en met die zorg willen ze scoren, over
eventueel dierenleed wordt angstvallig niet
gesproken. Deze brutaliteit is zelfs soms
zo sterk dat in twee zinnen volledig tegengestelde
beweringen achter elkaar worden gedaan. Bijvoorbeeld
de promoters van de attractieparken, waarin
je van onderaf de oceaanbewoners kunt observeren,
beweren dat zij het park hebben gemaakt om
het milieu te sparen. In een volgende zin
vertellen ze doodleuk dat er lampen gebruikt
worden die 2x zoveel stroom verbruiken als
de lampen die een voetbalveld verlichten!