Dierenactivist worden |
Bobpa!
Het is niet dat je op een ochtend wakker wordt en
denkt: nu word ik een dierenrechtenactivist, maar meer
dat je op een ochtend wakker wordt, en je realiseert
dat je er een bent. Het is een geleidelijk proces dat
door de jaren heen steeds meer en meer is gaan groeien.
Zoals de meeste mensen hier in Nederland ben ik gewoon
opgevoed met het idee dat dieren hier zijn om gegeten
te worden door de mens. In het (christelijke) gezin
waar ik opgroeide werd er zelfs een bijbelse draai aan
gegeven door te zeggen dat God om die redenen de dieren
geschapen had. Wat dat betreft groeide ik op als elk
ander.
In mijn jeugd heb ik veel huisdieren gehad. Van konijnen
tot schildpadden, honden, katten, vogels, vissen, muizen
en meer van dat spul. Waarom?? Omdat ik een dierenliefhebber
was. En ik was in de veronderstelling dat als ik maar
zoveel mogelijk dieren uit de dierenwinkels zou halen,
ik ze een beter leven zou kunnen bieden. Ik veel gevallen
was dat ook wel zo, maar ik realiseerde me niet dat
ik door mijn aankopen een handel steunde die voor meer
dierenleed zorgde dan dat ik op kon lossen. |
Het besef dat dieren wel degelijk
gevoel hebben, pijn kunnen ervaren enz. kwam pas toen
ik een jaar of 15, 16 was. Ik was een gedreven vissersman
die vaak zijn hele vakanties en elk vrij uurtje besteedde
aan het vissen. Hoewel ik me voor mezelf netjes aan de
regels hield, zag ik veel anderen (met name jeugdigen)
die er plezier aan hadden een vis te martelen. Dit in
de vorm van de dieren aan de hengel laten zitten en hem
in en uit het water slingeren, het voor de lol doodgooien
van vissen, en het vangen van bijv. eenden met werphengels
en korstjes brood. Dit zat mij niet lekker. Bij het zien
van dat soort dingen rees de vraag of deze dieren nu echt
geen pijn voelden, en ook de vraag over het nut van het
martelen van deze dieren drong zich bij mij op. Het ging
zover dat ik me ging afvragen wat ik belangrijker vond:
het welzijn van dieren, of dat ik me het recht verworven
had om ze te vangen en er mee te doen wat mij goedschikte.
Ik begon me af te vragen of ik dat recht wel überhaupt
had, en waar dat recht dan op gebaseerd was. Ergens in
die tijd begon ik met te realiseren dat vissen voor mij
een niet langer te handhaven kwaad was, en dat ik gekozen
had voor het recht van het dier om vredig in zijn eigen
omstandigheden te leven. Hoewel het me veel moeite kostte,
gaf ik het vissen op. Het idee dat vissen moesten lijden
om mij een paar uurtjes 'genot' te geven vond ik ondragelijk.
Dat was mijn eerste, eigenlijk nog onbewuste stap naar
dierenrechtenactivisme.Nog steeds at ik echter vlees,
me totaal niet realiserende wat een dierenleed dat met
zich mee bracht. De meeste vleeseters weten wel dat de
koeien in het weiland, wat ze voorbij rijden, op hun bord
belanden. Maar tussen het plaatje van de koe, en het plaatje
van een stukje vlees op je bord ontbreekt nog wat. De
meeste mensen denken daar (bewust/onbewust) niet over
na. Wie wil er nu weten dat het dier wat je op eet vreselijke
angsten en pijnen heeft geleden zodat jij het het maar
kunt eten? Wie wil er het plaatje zien van doodbloedende
koeien, of afvaltonnen vol met bloed en ingewanden?
Maar goed, ik at dus nog steeds vlees, maar begon me meer
aan te trekken van de oneerlijke situatie in de wereld.
Na actie te hebben gevoerd in verschillende bewegingen
en actieplatforms: (bijv. anti-ras- en fascisme) maar
ook tegen armoede en woningnood kwam ik steeds meer tot
de conclusie dat vrijheid een sleutelwoord vormde in deze
zaken. Vrijheid om je geloof te belijden, voor je geaardheid
uit te komen, zodat je je niet bang hoeft te maken voor
mensen met een andere huidskleur dan jij enz…. Hierbij
kwam ik ook in aanraking met mensen die vegetariër
waren. Iets nieuws voor mij. Waarom zou je geen vlees
eten? Zonder vlees word je toch ziek? Dat heb je toch
nodig om gezond te blijven? Toch besloot ik me hierin
te verdiepen. Ik zocht wat pro- en anti-boeken op; las
ze en probeerde mijn eigen mening te vormen. Dat was snel
gebeurd. Voor iemand als ik, die voor de vrijheden van
elk wezen vocht, was de beslissing om vegetariër
te worden een gemakkelijke. Voor mij hoefden geen dieren
opgesloten te worden in klein hokjes. Ik wilde geen, met
hormonen volgespoten, dieren eten voor mijn plezier. Ik
werd vegetariër!! |
Dit leidde nog steeds niet
tot het dierenrechtenactivisme waar ik me vandaag de dag
mee bezighoud, maar was wel een goede aanzet daartoe.
Ik ontwikkelde me steeds meer tot iemand die dierenleed
tot aan het uiterste wilde voorkomen dan wel uitbannen.
Mensen voelen dat op de een of andere manier aan, en dumpen
daarom hun ongewenste dieren bij jou. Met tot gevolg dat
ik zorg ging dragen voor dieren waar ik eigenlijk niet
om gevraagd had. Maar ja, als anderen het niet doen, wie
dan wel…? Ik ving verschillende dieren op (o.a. leguanen
e.d.) en verzorgde ze tot aan hun dood. Wat me duidelijk
werd is dat mensen heel makkelijk aan de meest uiteenlopende
dieren kunnen komen, maar dat de verzorging ervan vaak
helemaal de mist inging. Dit zette me aan het denken.
Hoe kon ik dit voorkomen? Was het mogelijk om deze mensen
te laten inzien dat ze deze dieren beter niet konden kopen?
Ik wist het niet.En toen was er Internet!!!!
Ja, en toen was er internet. Net als velen nam ik een
abonnement bij een provider en ging het world-wide-web
op. Het duurde even, maar op een gegeven moment kwam ik
toch terecht op een site van een dierenrechtenorganisatie.
Ik stond er verbaasd over dat er mensen waren die er net
zo over dachten als ik, en dat die hun ideeën ook
nog eens kenbaar konden maken aan miljoenen mensen. Ik
volgde link naar link, en leerde een hoop. Toen kwam de
tijd dat ik vond dat ik ook zelf maar een website moest
maken. Mijn eerste was een site met veel links, chatten,
programmaatjes om te downloaden, maar ook een aantal pagina's
over de verschrikking van vivisectie. Dat waren mijn eerste
echte stappen! Ondertussen probeerde ik meer te weten
te komen over dingen die me bezig hielden. De jachtpartijen
in ons eigen land, de bio-industrie, vivisectie enz….
Ik ging meedoen aan online petities, handtekeningenacties
enz…. Ik heb zo een aantal jaren verschillende dingen
gedaan. Zowel op het net, als in het land. Ik was ondertussen
een echte dierenrechtenactivist geworden! |
Dat was echter niet iets om
trots op te zijn. Ik droomde van een wereld waarin de
mensen de dieren als hun gelijke zouden zien, en ze niet
zouden vermoorden om hun vlees of huid. Het is niet iets
wat ik graag wilde worden, maar iets wat uit pure noodzaak
ontstaan is. Er is zoveel dierenleed om ons heen. Zowel
zichtbaar als onzichtbaar. We staan er vaak helemaal niet
bij stil. Miljoenen dieren lijden elk jaar in de wrede
bio-industrie of sterven omdat ze een mooie pels hebben,
ontelbaren lijden omdat de mens ze graag opsluit in hokjes
om ze te: "bestuderen, verzorgen, bekijken".
Ik kende ondertussen zoveel mensen, had een hoop kennis
opgedaan, en wilde vanuit mijn gevoel handelen. Wat te
doen? Het idee om mijn website te verwijderen, en te vervangen
door een Nederlandstalige dierenrechtensite leek de beste
oplossing.Hier kon ik eindelijk mijn
verhaal kwijt. Ik kon mensen door middel van foto's en
verhalen laten zien wat er werkelijk gebeurt in de stallen
van de bio-industrie. Ik kon ze vertellen hoeveel dieren
er elk jaar sterven om dames in mooie bontjassen te kunnen
laten lopen. Ik kon adressen en namen van winkels noemen
die dit soort bont verkochten en de bezoekers van mijn
site vragen die zaken te boycotten. Ik besef meer en meer
de kracht van het medium Internet en hoe het de voor mij
zo belangrijke dingen kon uitdragen. |
Op 1 januari 2000 ben ik dan
ook van start gegaan met een nieuwe site "Animal
Frontline". Een site waar je behalve informatie over
de verschillende soorten dierenleed ook actie kunt ondernemen.
Ik hoop in de toekomst een belangrijke Nederlandse site
te hebben waar veel mensen hun weg naar toe weten te vinden.
De vorm die Animal Frontline steeds meer gaat aannemen
is die van een echte online organisatie. Dat wil zeggen
dat door het sturen van protest e-mails, en het tekenen
van online petities er echt dingen veranderd kunnen worden.
Dit medium van de toekomst is nu al een belangrijk medium
voor dierenrechten. Veel bedrijven hebben al besloten
bepaalde producten (bont, bepaalde dierenvallen, lokmiddelen
enz..) niet meer te verkopen of te fabriceren na aandrang
van vele duizenden e-mails wereldwijd. Ik probeer hierin
'ons' Nederlandse steentje bij te dragen door veel petities
of acties in het Nederlands aan te bieden, met een voorbeeldbrief
(vaak in een buitenlandse taal) bijgevoegd. Gelukkig heeft
dit initiatief gevolg. Veel mensen sturen ook daadwerkelijk
de voorbeeldbrieven, maar ook merk ik dat mensen (gelukkig)
de weg naar Animal Frontline weten te vinden voor Nederlandse
acties. Tegenwoordig houd ik me bezig met alle soorten
van dierenwelzijn. Ik ondersteun, en help verschillende
organisaties en promoot die ook onder andere(n).
Ik wil nog toevoegen dat het strijden voor dierenrechten
voor mij een normale zaak is. Het kan er bij mij niet
in dat mensen dieren pijn doen om er zelf plezier van
te hebben: stierengevechten, honden en hanengevechten,
maar ook vissen. Aangezien deze dieren niet voor zichzelf
kunnen spreken, moet er iemand zijn die dat voor ze
doet. Gelukkig zijn dat met mij vele anderen! Mensen
willen er nog wel eens de draak me steken door te zeggen
dat dieren geen rechten hebben. Ze kunnen immers niet
stemmen? Of moesten ze dat misschien ook nog mogen?
Wat mij betreft pure onzin. Ik vind dat dieren gewoon
het recht hebben op een leven zonder pijn. Om te leven
in hun natuurlijke omstandigheden, zonder bejaagd te
worden door de mens. Het recht op vrijheid, geluk en
welzijn. Net als de mens! Wie zijn wij om een ander
de omstandigheden te ontzeggen die wij onszelf toe-eigenen?
Terug naar persoonlijke verhalen. |
|
|
|
|
|