Dierenactivist worden

Bobpa! Het is niet dat je op een ochtend wakker wordt en denkt: nu word ik een dierenrechtenactivist, maar meer dat je op een ochtend wakker wordt, en je realiseert dat je er een bent. Het is een geleidelijk proces dat door de jaren heen steeds meer en meer is gaan groeien. Zoals de meeste mensen hier in Nederland ben ik gewoon opgevoed met het idee dat dieren hier zijn om gegeten te worden door de mens. In het (christelijke) gezin waar ik opgroeide werd er zelfs een bijbelse draai aan gegeven door te zeggen dat God om die redenen de dieren geschapen had. Wat dat betreft groeide ik op als elk ander. In mijn jeugd heb ik veel huisdieren gehad. Van konijnen tot schildpadden, honden, katten, vogels, vissen, muizen en meer van dat spul. Waarom?? Omdat ik een dierenliefhebber was. En ik was in de veronderstelling dat als ik maar zoveel mogelijk dieren uit de dierenwinkels zou halen, ik ze een beter leven zou kunnen bieden. Ik veel gevallen was dat ook wel zo, maar ik realiseerde me niet dat ik door mijn aankopen een handel steunde die voor meer dierenleed zorgde dan dat ik op kon lossen.

Het besef dat dieren wel degelijk gevoel hebben, pijn kunnen ervaren enz. kwam pas toen ik een jaar of 15, 16 was. Ik was een gedreven vissersman die vaak zijn hele vakanties en elk vrij uurtje besteedde aan het vissen. Hoewel ik me voor mezelf netjes aan de regels hield, zag ik veel anderen (met name jeugdigen) die er plezier aan hadden een vis te martelen. Dit in de vorm van de dieren aan de hengel laten zitten en hem in en uit het water slingeren, het voor de lol doodgooien van vissen, en het vangen van bijv. eenden met werphengels en korstjes brood. Dit zat mij niet lekker. Bij het zien van dat soort dingen rees de vraag of deze dieren nu echt geen pijn voelden, en ook de vraag over het nut van het martelen van deze dieren drong zich bij mij op. Het ging zover dat ik me ging afvragen wat ik belangrijker vond: het welzijn van dieren, of dat ik me het recht verworven had om ze te vangen en er mee te doen wat mij goedschikte. Ik begon me af te vragen of ik dat recht wel Ã¼berhaupt had, en waar dat recht dan op gebaseerd was. Ergens in die tijd begon ik met te realiseren dat vissen voor mij een niet langer te handhaven kwaad was, en dat ik gekozen had voor het recht van het dier om vredig in zijn eigen omstandigheden te leven. Hoewel het me veel moeite kostte, gaf ik het vissen op. Het idee dat vissen moesten lijden om mij een paar uurtjes 'genot' te geven vond ik ondragelijk. Dat was mijn eerste, eigenlijk nog onbewuste stap naar dierenrechtenactivisme.Nog steeds at ik echter vlees, me totaal niet realiserende wat een dierenleed dat met zich mee bracht. De meeste vleeseters weten wel dat de koeien in het weiland, wat ze voorbij rijden, op hun bord belanden. Maar tussen het plaatje van de koe, en het plaatje van een stukje vlees op je bord ontbreekt nog wat. De meeste mensen denken daar (bewust/onbewust) niet over na. Wie wil er nu weten dat het dier wat je op eet vreselijke angsten en pijnen heeft geleden zodat jij het het maar kunt eten? Wie wil er het plaatje zien van doodbloedende koeien, of afvaltonnen vol met bloed en ingewanden? Maar goed, ik at dus nog steeds vlees, maar begon me meer aan te trekken van de oneerlijke situatie in de wereld. Na actie te hebben gevoerd in verschillende bewegingen en actieplatforms: (bijv. anti-ras- en fascisme) maar ook tegen armoede en woningnood kwam ik steeds meer tot de conclusie dat vrijheid een sleutelwoord vormde in deze zaken. Vrijheid om je geloof te belijden, voor je geaardheid uit te komen, zodat je je niet bang hoeft te maken voor mensen met een andere huidskleur dan jij enz…. Hierbij kwam ik ook in aanraking met mensen die vegetariër waren. Iets nieuws voor mij. Waarom zou je geen vlees eten? Zonder vlees word je toch ziek? Dat heb je toch nodig om gezond te blijven? Toch besloot ik me hierin te verdiepen. Ik zocht wat pro- en anti-boeken op; las ze en probeerde mijn eigen mening te vormen. Dat was snel gebeurd. Voor iemand als ik, die voor de vrijheden van elk wezen vocht, was de beslissing om vegetariër te worden een gemakkelijke. Voor mij hoefden geen dieren opgesloten te worden in klein hokjes. Ik wilde geen, met hormonen volgespoten, dieren eten voor mijn plezier. Ik werd vegetariër!!

Dit leidde nog steeds niet tot het dierenrechtenactivisme waar ik me vandaag de dag mee bezighoud, maar was wel een goede aanzet daartoe. Ik ontwikkelde me steeds meer tot iemand die dierenleed tot aan het uiterste wilde voorkomen dan wel uitbannen. Mensen voelen dat op de een of andere manier aan, en dumpen daarom hun ongewenste dieren bij jou. Met tot gevolg dat ik zorg ging dragen voor dieren waar ik eigenlijk niet om gevraagd had. Maar ja, als anderen het niet doen, wie dan wel…? Ik ving verschillende dieren op (o.a. leguanen e.d.) en verzorgde ze tot aan hun dood. Wat me duidelijk werd is dat mensen heel makkelijk aan de meest uiteenlopende dieren kunnen komen, maar dat de verzorging ervan vaak helemaal de mist inging. Dit zette me aan het denken. Hoe kon ik dit voorkomen? Was het mogelijk om deze mensen te laten inzien dat ze deze dieren beter niet konden kopen? Ik wist het niet.En toen was er Internet!!!! Ja, en toen was er internet. Net als velen nam ik een abonnement bij een provider en ging het world-wide-web op. Het duurde even, maar op een gegeven moment kwam ik toch terecht op een site van een dierenrechtenorganisatie. Ik stond er verbaasd over dat er mensen waren die er net zo over dachten als ik, en dat die hun ideeën ook nog eens kenbaar konden maken aan miljoenen mensen. Ik volgde link naar link, en leerde een hoop. Toen kwam de tijd dat ik vond dat ik ook zelf maar een website moest maken. Mijn eerste was een site met veel links, chatten, programmaatjes om te downloaden, maar ook een aantal pagina's over de verschrikking van vivisectie. Dat waren mijn eerste echte stappen! Ondertussen probeerde ik meer te weten te komen over dingen die me bezig hielden. De jachtpartijen in ons eigen land, de bio-industrie, vivisectie enz…. Ik ging meedoen aan online petities, handtekeningenacties enz…. Ik heb zo een aantal jaren verschillende dingen gedaan. Zowel op het net, als in het land. Ik was ondertussen een echte dierenrechtenactivist geworden!

Dat was echter niet iets om trots op te zijn. Ik droomde van een wereld waarin de mensen de dieren als hun gelijke zouden zien, en ze niet zouden vermoorden om hun vlees of huid. Het is niet iets wat ik graag wilde worden, maar iets wat uit pure noodzaak ontstaan is. Er is zoveel dierenleed om ons heen. Zowel zichtbaar als onzichtbaar. We staan er vaak helemaal niet bij stil. Miljoenen dieren lijden elk jaar in de wrede bio-industrie of sterven omdat ze een mooie pels hebben, ontelbaren lijden omdat de mens ze graag opsluit in hokjes om ze te: "bestuderen, verzorgen, bekijken". Ik kende ondertussen zoveel mensen, had een hoop kennis opgedaan, en wilde vanuit mijn gevoel handelen. Wat te doen? Het idee om mijn website te verwijderen, en te vervangen door een Nederlandstalige dierenrechtensite leek de beste oplossing.Hier kon ik eindelijk mijn verhaal kwijt. Ik kon mensen door middel van foto's en verhalen laten zien wat er werkelijk gebeurt in de stallen van de bio-industrie. Ik kon ze vertellen hoeveel dieren er elk jaar sterven om dames in mooie bontjassen te kunnen laten lopen. Ik kon adressen en namen van winkels noemen die dit soort bont verkochten en de bezoekers van mijn site vragen die zaken te boycotten. Ik besef meer en meer de kracht van het medium Internet en hoe het de voor mij zo belangrijke dingen kon uitdragen.

Op 1 januari 2000 ben ik dan ook van start gegaan met een nieuwe site "Animal Frontline". Een site waar je behalve informatie over de verschillende soorten dierenleed ook actie kunt ondernemen. Ik hoop in de toekomst een belangrijke Nederlandse site te hebben waar veel mensen hun weg naar toe weten te vinden. De vorm die Animal Frontline steeds meer gaat aannemen is die van een echte online organisatie. Dat wil zeggen dat door het sturen van protest e-mails, en het tekenen van online petities er echt dingen veranderd kunnen worden. Dit medium van de toekomst is nu al een belangrijk medium voor dierenrechten. Veel bedrijven hebben al besloten bepaalde producten (bont, bepaalde dierenvallen, lokmiddelen enz..) niet meer te verkopen of te fabriceren na aandrang van vele duizenden e-mails wereldwijd. Ik probeer hierin 'ons' Nederlandse steentje bij te dragen door veel petities of acties in het Nederlands aan te bieden, met een voorbeeldbrief (vaak in een buitenlandse taal) bijgevoegd. Gelukkig heeft dit initiatief gevolg. Veel mensen sturen ook daadwerkelijk de voorbeeldbrieven, maar ook merk ik dat mensen (gelukkig) de weg naar Animal Frontline weten te vinden voor Nederlandse acties. Tegenwoordig houd ik me bezig met alle soorten van dierenwelzijn. Ik ondersteun, en help verschillende organisaties en promoot die ook onder andere(n). Ik wil nog toevoegen dat het strijden voor dierenrechten voor mij een normale zaak is. Het kan er bij mij niet in dat mensen dieren pijn doen om er zelf plezier van te hebben: stierengevechten, honden en hanengevechten, maar ook vissen. Aangezien deze dieren niet voor zichzelf kunnen spreken, moet er iemand zijn die dat voor ze doet. Gelukkig zijn dat met mij vele anderen! Mensen willen er nog wel eens de draak me steken door te zeggen dat dieren geen rechten hebben. Ze kunnen immers niet stemmen? Of moesten ze dat misschien ook nog mogen? Wat mij betreft pure onzin. Ik vind dat dieren gewoon het recht hebben op een leven zonder pijn. Om te leven in hun natuurlijke omstandigheden, zonder bejaagd te worden door de mens. Het recht op vrijheid, geluk en welzijn. Net als de mens! Wie zijn wij om een ander de omstandigheden te ontzeggen die wij onszelf toe-eigenen?
Terug naar persoonlijke verhalen.