Vlees = Leed

Ik heb aan de vorige actiegroepen/stichtingen die ik heb opgericht het gevoel overgehouden dat je als eenling een heleboel kunt doen aan misstanden: vooral het succes van 'Red ons Rivierlandschap' heeft me dat geleerd, dat leek ook een onbegonnen strijd van David tegen Goliath. Je moet ergens beginnen te trekken, dan vind je medestanders en dan komt het aan het rollen. Vlees=Leed is er nu ook weer een voorbeeld van. Tja- wat maakt een dierenvriend tot een dierenvriend? Mijn landelijke achtergrond kan het niet wezen: ik heb mijn hele leven in een stad gewoond. Wel dochter van een natuurfotograaf, door vaders al vroeg naar buiten gesleept en gewezen op al het moois dat daar groeit en bloeit. Misschien vandaaruit een diepe verbondenheid met de natuur: - "Mij groet het altemale / wat God geschapen heeft" (Guido Gezelle). Met zo'n instelling begrijp je NIETS van het idee van de Mens als kroon van de Schepping, die vanuit zijn superioriteit maar met 'die stomme beesten' kan doen wat hij wil. De 'superieure' positie van de mens zou hem trouwens juist moeten verplichten tot goed rentmeesterschap over de aan hem toevertrouwde schepselen. Maar nee. Ik ben me er in tegendeel scherp van bewust, dat de mens maar een 'uit de hand gelopen apensoort' is, die zich zoveel mogelijk afsluit voor de intelligentie en het gevoelsleven van andere, aan hem onderworpen diersoorten, omdat dat niet in zijn belang is. Als dat niet zo was, dan wisten we allang veel meer over 'talen' en signaalsys-temen van andere dieren, dan konden we ze allang veel beter 'verstaan', op welke manier dan ook. Maar dan zouden we ook geconfronteerd worden met de manier waarop we ze misbruiken- en dat zou ons maar een kwaad geweten geven! De ergste uitwas van dat superioriteitsdenken vind ik de bio-industrie, waar de wreedheid tot systeem is verheven. Het dier als gebruiksvoorwerp, die totale ontkenning van de intrinsieke waarde van een dier. Het doet me inderdaad aan de concentratiekampen denken. Vandaar de slot-slogan van dit stukje: U bent toch ook niet een stuk vlees van x kilo, waarom een koe dan wel?
Auteur Hermine Ingen Housz-Menalda.
Terug naar persoonlijke verhalen.