Kleine kinderen en vegetarianisme

Geschreven door Maaike Moulijn.
Mijn moeder is op haar 19e vegetariër geworden nadat zij stage had gelopen op een kistkalverij en had gezien hoe dieren behandeld worden voordat ze bij de slager terecht komen. Deze ervaringen hebben zo'n indruk achtergelaten dat zij besloten heeft geen vlees meer te willen eten (van dieren die zo behandeld worden). Enkele jaren later werd ik geboren en werd ik uiteraard vegetarisch opgevoed (hoewel mijn vader wel vlees eet; in dit geval: lang leve de traditionele rolpatronen). Tot mijn vierde, vijfde was ik me niet bewust van de verschillen in levensvisie en eetpatronen tussen mij en mijn leeftijdsgenootjes. Op het moment dat me dat wel op ging vallen, namelijk op het moment dat ik worstjes, kroketten en frikandellen leerde kennen op kinderfeestjes, heeft mijn moeder in voor kinderen begrijpelijke taal uitgelegd waarom zij geen vlees wou eten. Ze liet aan mij (en mijn andere broertje en zusjes) de keuze om haar voorbeeld te volgen of niet. Het gevolg was dat ik op kinderfeestjes weigerde om vlees te eten en mijn zusjes ervan smulden. De kinderen uit mijn klas vonden het erg raar (ik was de enige vegetarier die zij kenden) maar ik ben er nooit mee gepest. Sterker nog, heel wat kinderen zijn door mij aan het denken gezet over hun eigen eetpatroon. Toen ik 7 of 8 jaar was heeft mijn moeder (het klinkt erg cru, maar het was erg leerzaam) mij meegenomen naar een varkensvetmesterij. Toen kon ik met eigen ogen zien waarom zij lang geleden besloten had geen vlees meer te eten. Dat heeft zoveel indruk op mij gemaakt dat ik mijn eigen mening beter kon verwoorden en ook uit eigen ervaring kon verhalen waarom ik geen vlees wou eten. Mijn klasgenootjes waren geïnteresseerd in mijn verhalen, omdat zij hun eten nog nooit in dat daglicht hadden geplaatst. Veel ouders waren boeren (of familie van boeren) en een aantal kinderen waren pertinent tegen het vegetarianisme (al of niet beïnvloed), maar zolang ik redelijke argumenten had accepteerden ze mijn houding tegenover vlees. Enkele andere kinderen volgden mijn voorbeeld, al of niet succesvol. Als ik bij vriendjes of vriendinnetjes ging eten, of op een schoolreisje dan moest ik echter niet culinaire hoogstandjes verwachten: een gekookt of gebakken eitje en een kaasplak was het enige dat de kokende ouder kon verzinnen. Tegenwoordig is het met de komst van de sojaburgers een stuk makkelijker om voor vegetarische kinderen die mee-eten in een vleesetend gezin een alternatief op tafel te toveren. Toen ik 11 of 12 was heb ik een spreekbeurt over vegetarianisme gehouden op school. Ook dat is een middel om dit onderwerp beter bespreekbaar te maken in een klas en bovendien om voor het kind zelf duidelijker te maken waarom hij of zij een vegetarier wil zijn. Op de middelbare school was vegetarianisme veel bekender en meer ingeburgerd waardoor ik daar minder uitleg heb hoeven geven wat het inhoudt en waarom ik ervoor gekozen heb om geen vlees te eten. Op de universiteit worden er wel meer discussies gehouden over vegetarianisme, maar staat men wel erg open voor argumenten. Nu moeten de argumenten echter duidelijker en beter zijn dan op de lagere school. Hier zijn meer vegetariers om mij heen, zowel geworden na alle debacles rondom BSE en dergelijke als ook omdat mensen er nu meer open staan voor andere levensvisies en zelf hun eetpatronen kunnen bepalen (wat je van een kind niet kunt zeggen). Met een aantal vegetariers ben ik een kookclubje begonnen (vegavoergroep), en met een paar anderen koken we ongeveer 1 keer per jaar voor zo'n 20 tot 30 mensen (veelal niet vegetariers) uitgebreid vegetarisch (Holle Bolle Gijs). En dat vindt iedereen leuk en lekker en het wordt zeker op deze manier geaccepteerd als er vegetarisch gegeten wordt!!! Volgens mij is de conclusie hieruit dat ik wel altijd duidelijk uitleg en redenen voor mijn vegetarianisme heb moeten geven (en later lekker moest koken), maar dan werd mijn visie wel altijd geaccepteerd. Een eigen visie verdedigen kan een kind naar mijn mening echter alleen doen als hij of zij er zelf echt achter staat. Daarom moet je een kind duidelijk maken waarom je zelf voor een vegetarische levensstijl hebt gekozen, eventueel andere redenen nog geven en dan aan het kind overlaten of hij/zij zelf ook een vegetarier wil worden. Je kunt het, ook bij een kind, niet afdwingen om dezelfde levensstijl over te nemen. Maar als een kind ergens bewust voor gekozen heeft (en dat is natuurlijk het grote verschil met rood haar hebben of dik zijn), dan kan ik me bijna niet voorstellen dat andere kinderen die mening niet van een klasgenoot, vriendje of vriendinnetje, accepteren….
Terug naar persoonlijke verhalen.